Ho Chi Minh, Dalat, Nha Trang: stad, bergen en zee

We kwamen Ho Chi Minh City, door de bevolking meestal nog Saigon genoemd, binnen via een grote snelweg. Op een random plaats in de stad werden we de bus uit gezet. Gelukkig was er een aardige vrouw die Engels sprak en ons hielp de stadsbus naar district 1 te nemen. Dat is het toeristische deel, en daar is alles te doen. De bussen hier rijden strak op schema, en hebben zoveel haast dat er vaak niet eens helemaal gestopt wordt om mensen in en uit te laten stappen. Toen we eenmaal een guesthouse gevonden hadden, hadden we voor het donker werd nog even de tijd om de Hindu temple te bekijken. Helaas hadden we geen kaart bij ons die de tempel duidelijk genoeg aangaf. Van mensen op straat kregen we steeds andere instructies, waardoor we uiteindelijk een uur of twee rond hebben gelopen en geen tempel hebben gezien.

De volgende dag hebben we grotendeels doorgebracht in het War Remnants Museum, dat gaat over de Vietnamoorlog. Het was teveel om alles te lezen en te bekijken, maar het was heel interessant. Wat ook fijn is, is dat het redelijk objectief beschouwd is, en er geen anti-Amerikasfeer hangt.
Aan het eind van de middag zijn we naar een water puppet show geweest. Dat is een theatertje met een bak water op de plaats van het podium, waarin allemaal mooie poppen scenes uitbeelden. Langs de zijkanten zaten mannen en vrouwen die de muziek en stemmen verzorgden. Alles was wel in het Vietnamees, maar dat was niet erg.
Inmiddels hadden we via Couchsurfing een nieuwe plek gevonden om te slapen. Couchsurfing is een site waarop reizigers lokale hosts kunnen vinden, bij wie ze gratis thuis kunnen slapen. Vaak kan zo'n host je ook nog wat over de omgeving vertellen of je speciale plekken laten zien. Wij hebben niet echt bij een local geslapen (dat komt hopelijk later nog wel), maar bij een Filippijnse vrouw die nu een paar jaar in Ho Chi Minh woont. Haar huis was wel buiten de stad, wat betekende dat we een heel stuk met de bus moesten, maar verder was het super. We waren het ook wel even zat om steeds in guesthouses te slapen.

De volgende dag wilden we de Notre Dame, een kathedraal in het centrum, en het nabijgelegen oude postkantoor bezoeken. De kathedraal was gesloten toen we er waren, maar dat leek ons niet zo erg, want hij zag er niet bijzonder uit. Toen liepen we naar een oud uitziend gebouw aan de andere kant van het plein. Eerst dachten we dat het een station was geweest, maar toen we binnen waren, leek het meer op een beursgebouw met klokken van allemaal steden en afgesloten belhokjes. Op dit moment wordt het gebouw gebruikt als postkantoor. Weer buiten gingen we verder op zoek naar het oude postkantoor. Het duurde even voor we begrepen dat we daar al geweest waren. Als laatst stonden nog de botanic gardens op het programma, en daarvoor moesten we een gecombineerd kaartje met dat van de dierentuin kopen. Dat was wel jammer, want we wilden helemaal niet naar de dierentuin. In de Lonely Planet staat namelijk 'avoid the miserable zoo'. Goed in het veranderen van plannen als we zijn, hebben we uiteindelijk alleen de dierentuin gezien en niet de botanic gardens. Hij bleek inderdaad niet echt een bezoek waard.

Hierna was het zaterdag, en Maddie, onze host, had gevraagd of we met haar en een huisgenoot mee wilden kamperen bij watervallen. Dat leek ons wel leuk, dus gingen we daar bij hen achterop naartoe. Die watervallen, Giang Dien geheten, zijn redelijk populair bij Vietnamese toeristen, maar nu was het best rustig. De watervallen waren niet spectaculair, maar het was wel een mooi park en we konden lekker even relaxen buiten de drukke stad. Op zondag gingen we op dezelfde manier weer terug als hoe we gekomen waren, en toen ging het mis. Er stond een auto midden op een druk kruispunt stil, en net toen Thibaut (Maddie's huisgenoot) en Tom hem aan de voorkant passeerden, begon hij weer te rijden. Daardoor werd de brommer aan de achterkant geraakt en ging hij onderuit. Gelukkig geen ernstige verwondingen, maar Tom en ik hebben wel een taxi naar een kliniek genomen om wat oppervlakkige wonden aan zijn been schoon te laten maken. Dat ging helaas niet zo soepel. De taxichauffeur zei het adres te kennen, maar reed eerst de hele buurt drie keer rond. Dat is het nadeel van een meter in een taxi, dan spreek je geen vaste prijs af. Toen we de kliniek eindelijk gevonden hadden, bleek hij op zondag gesloten te zijn, en werden we doorverwezen naar een andere. Dat was weer een heel eind rijden en lang zoeken. Toen we er waren, waren we inmiddels zo boos op de chauffeur dat we hem te weinig hebben betaald. Na enige discussie, met de receptioniste van de kliniek als tolk, ging hij daarmee wel akkoord. De medische hulp was gelukkig wel goed, en de rest van de middag konden we rustig doorbrengen in het huis van Maddie en Thibaut.

Op maandag hebben we ook nog even rustig aan gedaan, we zijn alleen naar de markt gegaan om nieuwe slippers voor Tom te zoeken. Er was er bij de crash namelijk een gesneuveld, en dat leek bijna nog de grootste schade, aangezien we dachten dat die moeilijk te vervangen zou zijn. Maar op de markten hier wordt alles verkocht, zelfs slippers in maat 47, dus dat probleem was snel opgelost.

Dinsdag was onze laatste dag in Ho Chi Minh, en die hebben we gebruikt voor een bezoek aan de Cu Chi tunnels. Dit zijn tunnels waarin Vietcongstrijders zich in de Vietnamoorlog verborgen hielden voor de Amerikanen. Het verhaal achter deze tunnels is heel interessant, maar verder vonden wij het niet de moeite waard om de tunnels te bezoeken. Je begint namelijk met het bekijken van een extreem anti-Amerikaanse propagandafilm. Vervolgens loop je door het bos en krijg je intussen verschillende soorten vallen gezien waarmee Amerikanen gepakt werden. Ook staat er een tank waar je op mag klimmen en selfies mee mag maken. Tegelijkertijd word je opgejaagd door steeds weer nieuwe groepen toeristen met schreeuwerige gidsen. Het geheel is helaas ontzettend toeristisch, en daar gaan ze niet goed mee om. We konden ook kruipen door een stukje tunnel, en dat was op zich wel leuk, alleen gaf het geen goed beeld van de werkelijkheid. De echte tunnels waren namelijk veel krapper, en daar brandde ook geen licht zoals bij ons. Maar het ergste was de schietbaan aan het eind, waar je met een AK-47 mag schieten. Wij vinden het behoorlijk raar dat je op zo'n plek, waar mensen dood zijn gegaan door dat wapen, voor je plezier mag schieten. Bovendien zijn de knallen nogal storend voor de rest van de bezoekers. Wat ons betreft zijn deze tunnels geen must-see.
De laatste avond met Maddie hebben we wel leuk afgesloten door naar de bioscoop te gaan, en toen was het de volgende ochtend tijd om verder te reizen.

De bedoeling was om naar Cat Tien national park te gaan, wat tussen Ho Chi Minh en Dalat in ligt. Je moet een kaartje kopen voor de bus naar Dalat, en de buschauffeur vragen je bij de goede afslag af te zetten. In de bus gingen we nog op zoek naar wat meer informatie, onder andere over hoe we bij het park moesten komen vanaf de afslag, en lazen toen heel veel slechte recensies op Tripadvisor. Omdat het park ook nog eens duur en moeilijk te bereiken was, hebben we besloten gewoon in de bus te blijven zitten en door te rijden naar Dalat. Dat zou anders toch onze volgende bestemming zijn geweest, en we hadden al een ticket. In Dalat kwam er een man naar ons toe die ons naar een goedkoop hotel bracht, en die ons de volgende dag mee wilde nemen op een motorbiketour richting Nha Trang, een kustplaats waar we ook nog heen wilden. Na een lange onderhandeling over de prijs besloten we de driedaagse tocht met hem en een vriend van hem te maken. We reden grotendeels door de bergen, wat qua temperatuur en landschap voor een heerlijke afwisseling zorgde ten opzichte van de plekken waar we tot nu toe zijn geweest. Er waren zelfs naaldbomen! Onderweg zijn we op ontzettend veel plaatsen gestopt, en we kregen overal een uitgebreide uitleg, wat heel interessant was. We hebben onder andere een bloemkwekerij, watervallen, een stuwmeer, zijde-, baksteen- en houtskoolfabrieken, een klein dorpje en een werkplaats waar drums worden gemaakt gezien. Ook zijn we gestopt bij verschillende plantages, zoals die van peper, koffiebonen, cacaobonen, rubberbomen en pinda's. Ook hebben we bij restaurantjes langs de weg lokale gerechten geproefd, waaronder seafood fondue. De tour zelf was ontzettend leuk, maar na een tijdje waren we wel klaar met onze gids Peter. Hij wist namelijk alles beter, zelfs over Nederland, en Vietnam was het meest fantastische land ooit. Ook dwong hij ons zo ongeveer om een review op Tripadvisor te zetten. Toen dat na lang proberen niet lukte, moesten we beloven het later alsnog te doen. Die recensie zullen we inderdaad schrijven, maar wel iets minder positief dan we in eerste instantie van plan waren. Ons advies, doe die tour, maar met een andere gids.

In Nha Trang hebben we een goed hotel gevonden met een hele leuke eigenaresse, die het wel grappig vond dat Tom overal korting op probeerde te regelen, wat daardoor ook lukte. Bij haar hebben we voor de volgende dag een duiktrip geboekt. We hebben twee duiken van veertig minuten gemaakt, en onder water koraal en redelijk wat vissen gezien. Het schijnt ook de beste duikspot van Vietnam te zijn. Na het duiken kregen we een lunch op een eiland, en daarna gingen we weer terug. De vrouw van het hotel was zo aardig om ons nog een douche te laten nemen voor we de nachtbus namen, ook al hadden we al uitgecheckt. Met die nachtbus zijn we vanochtend aangekomen in Hoi An, een rustig en klein oud stadje, en hier zullen we twee dagen blijven.

Aangezien we nu niet meer achterlopen met schrijven, zullen jullie even moeten wachten tot de volgende blog. :)