De jungle en het strand

Na Phnom Penh gingen we naar Chi Pat. Om daar te komen moet je eerst een 6 uur durende busreis maken, om in een dorp te komen waar niemand Engels spreekt. Best vreemd, aangezien de jungletours in Chi Pat toch redelijk bekend zijn en de boot vanuit het dorpje een best vaak gebruikte verbinding is. Na een uur wachten in een restaurant haalde de restaurantbaas een boekje tevoorschijn met telefoonnummers van mensen die waarschijnlijk iets met ons vervoer te maken hadden. Uiteindelijk kwam er dan ook een jongen ons vertellen dat de boot bijna klaar was om te vertrekken. In de 2 uur dat we op de boot moesten zitten naar onze bestemming, begon het ontzettend hard te regenen. Gewoonlijk duurt dit een kwartier tot een halfuur. Dit keer bleef het nog anderhalf uur doorregenen. Helaas had ik de regenbui fout ingeschat, en daardoor geen regenjas aangetrokken. Renske was wat handiger en trok wel een regenjas aan. Na anderhalf uur varen waren ik en het zoontje van de kapitein helemaal verkleumd. Voor mij was het niet zo erg, aangezien ik straks toch droge kleren aan kon doen. Voor het jongetje was het wat minder leuk, omdat hij waarschijnlijk het hele stuk weer terug moest varen. In Chi Pat kregen we nog een lunch, al was het inmiddels 4 uur. 2 uur later konden we al weer avondeten.

's Ochtends om half 6 was het tijd om met een bootje de jungle in te varen. Eerst 2 uur met een motorboor, en daarna nog een halfuur met een soort van roeiboot. De roeiboot was bedoeld om stil tussen de bomen door te kunnen varen, en daarmee de kans op het zien wildlife te vergroten. We zagen helaas niets.
Nadat de tassen van de boot af waren, zijn we begonnen aan de wandeltocht. We waren nog niet half begonnen met wandelen of de eerste schilpad was gespot. Al snel daarna ook de eerste giftige slang. Er werd ons verteld dat je wel kans had om een beet te overleven, maar je moest ontzettend snel hulp krijgen. Het kwam er op neer dat je in 4 uur, volgens ons, lang niet snel genoeg was om de hulppost levend te halen. Tijdens de stops om de dieren te zien, werd ons ook verteld dat er veel bloedzuigers in het gebied waren. Met de broek in de sokken en DEET bij de hand had je er niet heel veel last van. De DEET is dodelijk voor bloedzuigers. Verder is het lopen wel heel leuk, al zijn de wandelpaden wel gekapt zonder rekening te houden met lange mensen. Op de lunchplek konden even opfrissen in de rivier. Na de lunch vloog de tijd om, en waren we binnen de kortste keren op de slaapplaats. Gelijk de hangmatten opgehangen, en kijken of je toch nog gebeten bent door de bloedzuigers. Het waren er 3, maar je voelt er helemaal niets van. Na het verwijderen van de bloedzuigers konden we gaan luieren. Tijdens het avondeten kwamen we aan de praat met de Australiërs die dezelfde tocht hadden gemaakt. Na een tijdje waren we moe en dachten we dat het toch al best laat was. Het was 19:45. Het slapen in de hangmat ging helaas voor geen meter. De volgende ochtend hoefden we gelukkig een stuk minder vroeg op. De Australiërs liepen terug naar het dorp, maar wij gingen door. Voor de middag kwamen we aan op de volgende slaapplaats. Hier zou je bij een waterval kunnen zwemmen. Door het regenseizoen was de waterval echter een stuk breder geworden, waardoor we niet meer tot onderaan konden afdalen. Dan maar voor de waterval gaan zwemmen. 's Avonds al om 19:00 gaan slapen. Het is dan donker en er is in de jungle verder niets te doen.

Op de laatste dag moesten we 14 km terug naar het dorp lopen. Na 6 km had onze kok op het idee, dat hij bij een vriend achter op de brommer naar Chi Pat gebracht kon worden. Vervolgens zou hij ons met zijn brommer ophalen. Toen hij terugkwam, was het idee dat we met z'n tweeën en onze rugzakken bij hem achterop 1 brommer gingen. Dat ging nooit passen. Renske ging eerst, en ik zou doorlopen met onze gids. We hadden nog geen kilometer gelopen, of de kok was al weer terug om mij op te pikken. De gids ging bij z'n zus achterop.
's Avonds nog 1x in Chi Pat gegeten. Daar waren nog een Engels en een Israëlisch stel. Met de Israëliërs hebben nog een tijdje zitten praten.

Om 8 uur de volgende ochtend werden we opgepikt met 2 brommers. We werden naar het restaurant gereden waar we de tocht ook waren begonnen. Hiervandaan pakten we opnieuw de bus naar Phnom Penh. Bij aankomst op bezoek bij Peterhans. Even z'n nieuwe appartement bekijken. De rest van de middag hebben we doorgebracht op het terras bij het guesthouse. Na het avondeten hebben we een ijskraampje op de nightmarket opgezocht, hier verkochten ze kokosijs in een kokosnoot.

Na een hele ochtend luieren, zijn we de volgende middag naar the central market gegaan om cadeautjes voor de house warming van Peterhans te kopen. Dit duurde een stuk langer dan verwacht, maar dat kwam doordat we steeds van markt naar markt aan het lopen waren. Uiteindelijk zijn we met een tas vol spullen weer teruggelopen naar het guesthouse. 's Avonds gegeten bij de house warming. Het plan was om niet te lang te blijven, omdat de bus naar Sihanoukville de volgende ochtend vroeg vertrok. Het plan is niet helemaal geslaagd, daarvoor was het te gezellig.
De bus naar Sihanoukville was deze keer helemaal vol met touristen. Dit betekende ook dat er geen karaoke was, wat wij ontzettend fijn vonden. Eenmaal in Sihanoukville hebben we gelijk de kaarten voor de speedferry naar Koh Rong Samloen gehaald. Het busje naar de speedferry was nogal vol, en de deur vloog bij een scherpe bocht steeds open. De ferry zelf maakte z'n naam helemaal waar. De combinatie tussen snelheid, hoge golven en storm zorgde ervoor dat we flink door elkaar geschud op het eiland aankwamen, maar het maakte de tocht wel een stuk leuker ( al waren er een paar mensen het daar totaal mee oneens ). Veary, de eigenaar van het guesthouse in Phnom Penh, had met de eigenaar van 1 van de resorts een deal gemaakt. Eenmaal bij het desbetreffende resort aangekomen, bleek de deal niet goed doorgegeven te zijn aan het personeel. Na het noemen van de naam en het laten zien van het telefoonnummer van de eigenaar, bleek de deal wel weer mogelijk. De bungalow zelf was prachtig en lag direct aan het strand. Verder was er op het eiland vrij weinig. Wifi was niet aanwezig. Vervoer in de vorm van grote SUV's en brommertjes was er ook niet. Als je 's avonds geen zin om uit bed te stappen om het licht uit te doen, wachte je gewoon even. Na elf uur 's avonds viel de stroom toch uit.
Op de eerste volle dag op het eiland hebben we goed geluisterd naar het advies van thuis. Doe eens wat minder op een dag. We hebben dus de hele dag, naast het regelen van de boot terug, niets uitgevoerd. De tijd was daardoor na onbepaalde tijd ook vergeten.
Op dag 2 gingen al weer terug naar het vaste land. De boot vertrok echter pas om vier uur 's middags, dus we hadden nog alle tijd om te zwemmen en de tas in te pakken. We vroegen bij het ontbijt nog wel even voor hoe laat we zeker uitgecheckt moesten zijn. Zeven uur 's avonds werd ons verteld. We vroegen het nog maar een paar keer om te kijken of we het wel echt goed begrepen hadden. We vonden het wel een heel laat tijdstip om nog uit te kunnen checken. Het antwoord bleef onveranderd. Om een uur of drie wilden we betalen voor het eten van de afgelopen dagen, er werd ons gevraagd of we nog een nacht bleven.
Toen we antwoorden dat dat niet het geval was werd duidelijk, dat de werkelijke uiterlijke uitchecktijd elf uur 's ochtends was. We hebben eerst maar eens gewoon betaald voor het eten, vervolgens de spullen ingepakt, daarna de sleutel keurig afgeleverd en als laatst op de boot naar het vaste land gestapt. Niet betaald voor die extra nacht dus.

In Sihanoukville, dit keer na een rustige boottocht aangekomen, hebben we een bus naar Kampot en een slaapplek geregeld.
En nu is het verhaal lang genoeg dus de rest horen jullie de volgende keer. ;)