Het eerste stuk Thailand: tempels en brommers

Op 10 november kwamen we na een korte en prima verlopen vlucht uit Hanoi aan in Bangkok. We wilden met het openbaar vervoer naar het centrum, maar dat was nog niet zo makkelijk. Ten eerste was er volgens een vrouw van de tourist information maar één bus vanaf het vliegveld, en konden we ons niet vergissen. Dat bleek niet zo te zijn, waardoor we in de verkeerde zaten, waar we niet direct achter kwamen. Tegen die tijd waren we dus al een aardig stuk de verkeerde kant op gereden. Ten tweede is het centrum van Bangkok enorm, dus moesten we eerst nog bedenken waar we dan precies heen wilden. Drie bussen en uiteindelijk toch maar een taxi later waren we waar we wezen moesten, en vonden we guesthouse in het backpackersdistrict. (Mocht je ooit in Bangkok vanaf het vliegveld naar het centrum willen, volg dan gewoon de informatie uit de Lonely Planet. Die zagen wij helaas iets te laat.) Het was inmiddels te laat om nog naar de ambassade van Myanmar te gaan voor een visum, wat we dus een dagje uitstelden. Dat bleek de volgende ochtend maar goed ook, want een Myanmarese vrouw vertelde ons dat de ambassade de dag ervoor dicht was geweest vanwege een feestdag. We hadden haar ontmoet bij de bushalte en hebben een taxi met haar gedeeld toen de bus niet kwam, want zij moest ook naar de ambassade. Het aanvragen van het visum duurde een paar uur vanwege een lange rij, maar het ging verder zonder problemen. Daarna namen we een ferry naar Wat Pho, best een groot tempelcomplex. We wilden eigenlijk ook nog naar het Grand Palace, maar na lang in de rij te hebben gestaan voor het lenen van bedekkende kleding, kwamen we erachter dat kaartjes veel te duur waren, en hebben we de kleren maar weer teruggebracht.
De volgende dag bleven we 's ochtends bij het guesthouse, waar we plannen voor Noord-Thailand hebben gemaakt. In de lobby raakten we aan de praat met een Amsterdamse, met wie we gingen lunchen. 's Middags konden we ons visum ophalen. Daarna gingen we door naar een skybar, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. We waren eerst nog bang dat we niet binnen zouden worden gelaten, want er gold voor de bar waar wij naartoe wilden een dresscode. Wij hebben natuurlijk geen nette kleren bij ons, maar gelukkig was het goed genoeg als je geen slippers of sportbroek droeg. De biertjes op de 55e verdieping waren nogal duur, maar het was het geld waard. We bleven lang genoeg om de lucht eerst paars en daarna donker te zien worden. Hierna hadden we naar ons idee de meeste interessante dingen van Bangkok wel gezien, dus waren blij dat we de volgende dag de stad konden verlaten.

We gingen naar het station om een trein te nemen naar Ayutthaya, een oude stad iets ten noorden van Bangkok. Het grappige hier is dat er op de minuut precies wordt aangegeven hoe laat de trein hoort te vertrekken en aan te komen, terwijl hij gerust drie kwartier te laat weggaat. Gelukkig was het niet ver rijden en kwamen we alsnog voor de middag aan. Ayutthaya was ooit de hoofdstad van Siam, ongeveer wat nu Thailand is, en uit die tijd zijn veel tempelruïnes overgebleven, sommige nog redelijk intact. Ze staan door de hele stad verspreid en we huurden een brommertje om er een paar van te bekijken. We waren van plan om de volgende dag verder te kijken, maar hoe mooi ze ook waren, de meeste tempels leken toch wel veel op elkaar. We besloten daarom om maar door te reizen naar Sukhothai.

Op het station van Ayutthaya ontmoetten we twee Nederlanders terwijl we op de trein stonden te wachten. Een van hen, Lidewij, bleek dezelfde kant op te gaan als wij en we besloten een stuk samen te reizen. In de stad Phitsanulok stapten we samen over op een bus die ons naar Sukhothai bracht. Daar hebben we met z'n drieën een guesthouse gezocht en zijn we wat gaan eten.
De volgende ochtend zijn we naar de oude stad gegaan en daar hebben we fietsen gehuurd. Het is een heel gebied met allemaal tempels, en omdat Sukhothai niet op de standaard route ligt, zijn er relatief weinig toeristen. We hebben zelf ook lang getwijfeld of we het de extra reistijd waard vonden, maar we zijn blij dat we zijn gegaan. De tempels zijn prachtig, en ze zijn gebouwd in een heel andere stijl dan we tot nu toe op andere plekken hebben gezien. We bleven tot de zon achter de bergen zakte, en gingen toen terug naar het guesthouse. We konden na een warme dag nog net even een duik in het zwembad nemen en zijn daarna wat gaan eten. Hierna scheidden onze wegen: Lidewij ging verder naar het westen, wij naar Chiang Mai in het noorden.

We zijn maar een dag in Chiang Mai gebleven, want we zouden er later weer terugkomen. Eerst huurden we brommers waarmee we naar Pai zijn gereden, een hippiestadje 130 kilometer verderop. De weg was slechter dan we verwacht hadden, en na het rijden waren we zo moe dat we de rest van de dag niks meer hebben gedaan. 's Avonds bleek het straatleven echt op gang te komen. Er zijn heel veel barretjes, maar weinig restaurants. In plaats daarvan staat de straat vol met kraampjes waarbij je je avondeten kunt kopen. De volle dag die we daarna in Pai hadden, hebben we besteed aan relaxen in hot springs en een bezoekje aan Pai Canyon. De zonsondergang schijnt daar mooi te kunnen zijn, maar omdat het ging regenen zijn we eerder weggegaan. Met het eten voelde ik me wat ziek, dus we zijn vroeg gaan slapen.

Hierna reden we ondanks dat ik nog ziek was door naar Ban Rak Thai, een klein dorpje aan een meer, dicht bij de grens met Myanmar. De weg hiernaartoe was heel mooi, en ook het dorpje zelf was prachtig gelegen. Alle toeristen die er waren, waren Thais, wat ons het gevoel gaf dat er naast onszelf helemaal geen toeristen waren. We hebben één nacht in een bungalow aan het meer geslapen voor we terugreden naar Pai.

We moesten dezelfde route terugrijden als op de heenweg, dus we dachten dat we wisten wat ons te wachten stond. Dat ging natuurlijk weer niet op: na een tijdje merkte ik dat mijn achterband zacht was, en al snel was hij helemaal plat en kon ik er niet op verder rijden. De volgende plaats was nog 20 kilometer, maar gelukkig had Tom een stuk terug een politiebureau gezien waar een pick-up bij stond. Daarmee kon mijn scooter naar een garage worden gebracht, waar er een nieuwe band op werd gezet. Hij kostte allemaal wat tijd, maar uiteindelijk was het nog redelijk makkelijk opgelost. Gelukkig hadden we gereserveerd bij de bungalows waar we de eerste twee nachten in Pai ook al hadden geslapen, dus we hadden direct een overnachtingsplaats. Voor het eten hadden we afgesproken met Lidewij, die via een andere weg ook naar Pai was gegaan. Bij haar guesthouse had zij nog een paar Nederlanders en Duitsers leren kennen, en met z'n allen zijn we eerst op straat gaan eten om daarna naar wat barretjes te gaan. We kwamen erachter dat we bijna allemaal tegelijk in Chiang Mai zouden zijn met Loy Krathong, en we hebben afgesproken om dat samen te vieren.

We zagen aardig op tegen de terugreis naar Chiang Mai, en hebben die maar een dagje uitgesteld. In plaats daarvan hebben we gerelaxt bij een waterval en zijn we weer gaan eten met het deel van de groep dat nog in Pai was. In de bar waar we daarna heen gingen ontmoetten we een nieuw Nederlands stel (het is onvoorstelbaar hoeveel landgenoten we tegenkomen), dat ook tijdens het festival in Chiang Mai is, en zich dus aan heeft gesloten bij de groep. Zo zijn er via anderen nog wel meer mensen bij gekomen. Het is leuk om te merken hoe je hier zo snel een netwerkje op kunt bouwen.

De ochtend erna moesten we toch echt terug naar Chiang Mai om op tijd te zijn voor het festival, al waren we graag langer in Pai gebleven. Er zijn genoeg mensen die er een week blijven hangen. De terugweg viel eigenlijk heel erg mee. Blijkbaar hadden we het in ons hoofd allemaal een beetje verdraaid. We hadden al een hotel geboekt, want tijdens Loy Krathong zijn er bizar veel toeristen in de stad. In plaats van een nationaal feest van één dag is het hier een driedaags festival, en wij zijn niet de enigen die dat mee willen maken. We hadden met reserveren al niet veel keus meer en zitten daardoor 2,5 kilometer buiten het centrum. Het kost ook wat meer dan normaal, maar in ruil daarvoor zitten we wat luxer en hebben we hele fijne bedden. Dat is na alle harde matrassen van de afgelopen tijd ook wel wat waard.