Myanmar!

Onze tijd in Myanmar zit er bijna op. Hoog tijd dat we jullie er weer van op de hoogte brengen wat we allemaal gedaan hebben. Het duurde even, want in een land als dit is er veel te veel te doen om te bloggen, en het internet is eigenlijk toch nooit genoeg om iets te uploaden. Maar hier is ons volgende verhaal dag eindelijk, te beginnen met het laatste stukje Noord-Thailand:

In Chiang Mai hebben we Loi Khratong gevierd samen met twee vrouwen die we al eerder hadden ontmoet: Lidewij in Ayutthaya en Anke in Pai. Het hoogtepunt van het feest van het licht was de avond waarop de khratongs (drijvende houtschijven versierd met onder andere bloemen, een kaarsje en wierookstokjes) te water werden gelaten en waarop wensballonnen de lucht in gingen. Een paar uur lang gingen er duizenden omhoog, wat een fantastisch gezicht is. Het luchtvaartverkeer wordt speciaal voor dit evenement stilgelegd.

Vanuit Chiang Mai hebben we nog een dagtripje gemaakt naar Chiang Rai, iets waar we lang over getwijfeld hebben vanwege de lange reistijd. Voor het zien van één tempel, want verder is er eigenlijk niks in die stad, moesten we twee keer drie uur in de bus zitten. Maar het was het waard! Samen met een Nederlands koppel (tsja, er zijn nou eenmaal belachelijk veel Nederlanders hier) dat we bij het busstation leerden kennen zijn we naar de White Temple gegaan, een tempel die alles behalve traditioneel is. Het exterieur is moeilijk uit te leggen, hopelijk lukt het met het uploaden van foto's. In ieder geval loop je eerst tussen allemaal uniek gevormde handen en rare hoofden door, voor je een witte brug met allemaal spiegeltjes over loopt en je bij de tempel komt. Als je deze binnengaat is er een wand met allemaal filmfiguren en historische momenten erop afgebeeld, en samen vormen die weer een nieuw plaatje. We konden er lang naar blijven kijken en steeds weer nieuwe dingen ontdekken.

Na de drukte van Chiang Mai zijn we een paar dagen gaan relaxen in Doi Khuntan, een national park dat alles behalve toeristisch is. We huurden een tent op een mooi grasveldje, en we bleken de enige gasten te zijn die langer dan een dag bleven. Ernaast waren een restaurant en een winkeltje dat door hele vriendelijke mensen werd gerund. Het kostte allemaal praktisch niks, en ze zorgden ervoor dat wij gegeten hadden en dat we ook de rest van de avond goed doorkwamen voordat zij naar huis gingen. We kwamen eigenlijk om te hiken, maar we zijn een dag langer gebleven zodat we lekker op het gras konden liggen lezen. De wandeling naar de top van de berg van het national park hebben we ook nog gemaakt. Bovenaan hadden we een weids uitzicht over de hele omgeving, en we waren wederom de enigen. Op de terugweg stopten we bij een uitzichtpunt om de sunset te kijken. Hier waren we helaas niet de enigen, maar het was een prachtige zonsondergang en de luidruchtige Thaise toeristen konden dat niet verpesten. We zijn zo lang mogelijk blijven kijken en we waren al bang dat we daarna geen eten meer konden krijgen, maar de kokkin had heel lief op ons gewacht.

Hierna stond ons een lange reis naar Myanmar te wachten. Eerst via Chiang Mai, waar we nog een nacht moesten slapen omdat we geen aansluiting hadden. Daarna naar Mae Sot, en diezelfde dag de grens over en zover mogelijk het land in komen. Hoewel we al lang in Azië zijn, waren we toch weer verbaasd over het immigratiebureau. Dit was een klein hokje stampvol backpackers en hun backpacks, en met maar één persoon aan wie iedereen z'n vragen moest stellen over onduidelijkheden op het formulier dat we in moesten vullen. Toch komt ook in chaos alles wel goed, en we konden samen met vier anderen (weer Nederlanders..) naar een taxi die ons naar Hpa An zou brengen. Eigenlijk was Yangon ons eerste doel, maar dat was te ver om dezelfde dag nog te halen. De volgende ochtend hebben we uitgeslapen en daarna hebben we de eerstvolgende bus naar Yangon gepakt. Het was nog 6 uur rijden, en we kwamen in het donker aan op het busstation, dat door files ook nog eens anderhalf uur buiten het centrum ligt. We hadden geen idee waar we heen moesten, en toen we onze taxi-chauffeur vroegen of hij een 'cheap guesthouse' wist, dacht hij dat dat de naam van ons hotel was en vroeg hij ons waar het lag. Daar hadden we dus niet veel aan, maar gelukkig mochten we zijn telefoon gebruiken om snel wat op te zoeken. We bleken geluk te hebben met onze keuze: prima dormbedden, en de volgende ochtend stond er een groot ontbijtbuffet klaar. Van de stad zelf verwachtten we niet veel, maar het viel heel erg mee. In plaats van een vieze, drukke, lelijke stad, is het een stad die slechts plaatselijk stinkt en die ook nog aardig wat mooie koloniale panden heeft. Verder zijn er wat tempels die de moeite van het bezoeken waard zijn, waarvan we er één ook het geld waard vonden en dus bezocht hebben, en we hebben nog wat tijd doorgebracht in een van de grote parken. Toch is er niet echt veel te doen, en we namen zo snel mogelijk de trein door naar Mandalay. Dit was een nachttrein die vijftien uur duurde, en alhoewel we gewaarschuwd waren dat het wat bumpy kon zijn, waren we mentaal toch niet helemaal goed voorbereid. Als je goed ging zitten kon je af en toe letterlijk de lucht in vliegen, en tijdens het eten moesten we een paar keer de deksels op onze bakjes houden omdat we bang waren dat alles er anders uit zou vliegen. Dat was allemaal nog wel grappig, tot het moment dat we wilden gaan slapen. Dat was nauwelijks te doen en doodmoe kwamen we de volgende ochtend aan op het station van Mandalay. Gelukkig wisten we hier wel de naam van een hotel, en ze hadden een kamer voor ons waar we eerst een paar uurtjes de nodige rust hebben gepakt. We hebben de rest van de dag een beetje rondgelopen en we hebben plannen gemaakt voor de rest van onze tijd in Myanmar. De volgende ochtend hebben we nog wat gefietst, en 's middags gingen we met de bus naar Hsipaw. De grote steden zijn in Zuidoost-Azië meestal niet zo interessant en het is dus zonde van de tijd om er lang te blijven.

Hsipaw is een stadje vanuit waar er veel trekkings worden gedaan. Onze eerste dag daar hebben we een kleine wandeling gemaak naar een waterval, waarbij we al weinig andere toeristen tegenkwamen De volgende dag, toen we met een groepje van vijf en onze gids op pad gingen, werd dat alleen nog maar beter. We kwamen door allemaal kleine dorpjes, dronken thee bij mensen thuis en sliepen in homestays. Onderweg vertelde onze gids Mitch ons van alles over bijvoorbeeld de planten die we tegenkwamen en over de situatie in het gebied, die best ingewikkeld is. Myanmar is namelijk een land waarin verschillende volken leven, waarvan sommige in een soort deelstaat leven met een eigen bestuur, en die soms zelfs een eigen leger hebben. In drie dagen zijn we drie legers gekomen, het staatsleger en twee kleinere, maar ondanks dat merk je niks van spanningen als je door het gebied loopt. De soldaten maken ook niet echt een serieuze indruk, want tijdens onze lunch op de eerste dag zaten er een paar aan een tafel naast ons bier te drinken. Toch schijnt het allemaal wel ergens om te gaan, als we Mitch moeten geloven.

Met twee anderen van de trekking, een Duitser en een Brit, hebben we na de derde dag de nachtbus naar Inle Lake genomen. Deze zou sowieso al dertien uur duren, maar door een lekke band, een probleem dat blijkbaar erg moeilijk op te lossen was, deden we er nog eens vier uur langer over. Tijdens het reizen vormden we een groep met nog twee Nederlandse meisjes en een Amerikaan, en met z'n zevenen hebben we onze tijd bij het meer doorgebracht. De eerst dag, nadat we eerst wat hadden uitgerust van de nachtelijke busrit, zijn we een stukje gaan fietsen. Op de terugweg zijn we naar een wijnproeverij gegaan, want in de buurt is een wijngaard, en de lokale lekkernijen moeten natuurlijk geprobeerd worden. Een bijkomend voordeel was het uitzicht dat we hadden vanaf de heuvel waar het restaurant zich bevond.
De volgende dag zijn we een boottocht gaan maken over het meer, waarbij we langs vissers, een sigarenmakerij en een klooster dat bekend staat om springende katten zijn gegaan. Er waren heel wat katten, maar die sprongen allemaal niet, in ieder geval niet op commando zoals bedoeld. Zoals de Amerikaan het noemde: totally underwhelming. De zonsondergang daarentegen was wel mooi, en alles bij elkaar was het een relaxte en leuke dag geweest.
De volgende dag deden we zo mogelijk nog rustiger aan. Samen met de Brit en de Amerikaan volgden we een cooking class. Toen Tom vroeg om korting omdat we met z'n vieren waren en je per persoon betaalt, ging de kokkin direct akkoord met 'christmas discount', zoals ze het zelf noemde. Prima, op 15 december. Bruikbare recepten hebben we er helaas niet aan overgehouden, want het was de bedoeling dat we zelf meeschreven tijdens het koken, terwijl we geen idee hadden van de hoeveelheden en eigenlijk ook niet van wat we nou precies aan het doen waren. Desondanks was het eten erg lekker.

Na weer een nachtbus kwamen we de volgende dag samen met Max, de Duitser, aan in Bagan. Het duurde even voor we een slaapplaats hadden gevonden, en toen we die eenmaal hadden, konden we nog maar heel even rusten voor we weer op zouden moeten staan voor de sunrise. We besloten die maar te skippen en wat langer te slapen, zodat we de rest van de dag energie hadden. Bagan is een oude stad, waarvan alle houten gebouwen al lang zijn vergaan, en waarvan alleen de tempels etc. over zijn gebleven. Het is nu een vlakte met tempels, pagoda's, stupa's en bomen. Samen vormen ze een bijzonder landschap. We zijn op de fiets naar een paar verschillende plekken toe gereden, en hebben de sunset gekeken vanaf een van de grote tempels. Het was hier wel stampvol met toeristen, dus besloten de volgende zonsop- en ondergangen vanaf rustiger plekken te bekijken. Max had de eerste dag andere tempels bekeken dan wij, en hij nam ons mee naar een klein tempeltje dat niet al te makkelijk te bereiken was, en vanwaar je een goed uitzicht had als je erop klom. Met z'n drieën hadden we de tweede ochtend deze privé-tempel om de sunrise te bekijken. Het is een bijna magisch gezicht hoe de nevel tussen de tempeltoppen wegtrekt, terwijl de silhouetten steeds beter zichtbaar worden, de zon boven de omliggende bergen uit komt en de luchtballonnen met toeristen opstijgen. Niet voor niks staan bijna alle bezoekers van Bagan elke dag rond vijf uur op, en zitten ze aan het eind van de middag weer klaar. Ook wij zijn de tweede avond en derde ochtend weer gaan kijken. Tussendoor hebben we nog wat andere tempels op onze e-bikes (hele bijzondere dingen om op te rijden) bezocht, en hebben we vooral veel van het uitzicht en de rust genoten.

Na Bagan zijn we doorgereisd naar Pyay, een stad onderweg naar het zuiden. Max ging naar Yangon, wat betekent dat we nu weer met z'n tweeën zijn. Pyay is totaal niet toeristisch en er is eigenlijk ook niks te doen, behalve kijken hoe het normale stadsleven is. Dat hebben we gedaan op de markt en in een beer garden, vanwaar we hebben zitten kijken naar alles wat er op straat langs kwam. We zijn al wel gewend aan dat beeld, maar het blijft leuk. Het postkantoor dat tot half vijf open zou zijn was helaas de hele dag gesloten, maar ach, zonder onverwachte dingen zou reizen een stuk saaier zijn.

Vandaag hebben we de bus van Pyay naar Bago gepakt. Ook Bago is een van de ontelbare voormalige hoofdsteden hier, en is eigenlijk weinig over van de oude glorie. Er waren een paar grote boeddhabeelden die de hoofdattracties schenen te zijn, en daar zijn we maar naartoe gelopen. Een app die de kortste route bepaalt en natuurlijk niet de meeste logische, voerde ons daarheen door een woonwijk, wat heel leuk was. Eigenlijk een stuk leuker dan de beelden zelf. Eén grote liggende Boeddha was nog wel mooi, maar de rest was niet zo interessant.

We houden het hier dus weer voor gezien. Er staat nog genoeg op het programma voor onze laatste paar dagen in Myanmar!