Phnom Penh

Afgelopen donderdag zijn Tom en ik op Schiphol uitgezwaaid door onze families. Na een korte overstap in Helsinki vlogen we door naar het grote vliegveld in Bangkok. Daar ging alles heel soepel met het regelen van de stempels en het ophalen van de bagage. Ook de shuttlebus die ons naar het kleinere vliegveld van de stad zou brengen stond al klaar, waardoor we daar heel vroeg waren en nog zes uur de tijd hadden voor we verder vlogen. Daar hebben we even wat gegeten, en we zijn zo snel mogelijk door de bagagecheck gegaan voor onze vlucht naar Phnom Penh in Cambodja. Het bleek dat je geen batterijen in je ruimbagage mocht hebben, dus ik moest mijn elektronica verplaatsen naar de handbagage. Pas na de handbagagecontrole kwam ik erachter dat ik in het elektronicatasje ook twee messen had zitten. Op de een of andere manier zijn die niet gedetecteerd, waardoor ik ze dus gewoon mee kon nemen. Ik kan me niet voorstellen dat zoiets op Schiphol ook zou kunnen.


Op het vliegveld van Phnom Penh stond Peterhans, een vriend uit Nederland die daar nu woont, op ons te wachten. Hij bracht ons met een tuktuk naar het guesthouse van een vriendin, Mama Veary's Guesthouse. (Mocht je ooit naar Phnom Penh gaan, dan is dit echt een aanrader, ook voor als je een hotelkamer zoekt in plaats van een slaapzaal.) Het verkeer was zoals we verwacht hadden lekker chaotisch. Rijbanen worden genegeerd, en er wordt constant getoeterd als waarschuwing dat er iemand aankomt, en dat je geen onverwachte dingen moet doen. Dat systeem lijkt prima te werken, iedereen let heel goed op.
's Avonds hebben we samen met Peterhans en Veary in haar restaurant gegeten van een Cambodjaanse maaltijd die niet op de kaart stond en dus speciaal voor ons was samengesteld. We zijn al vroeg naar bed gegaan, want de vliegreis en de weinige uurtjes die we hadden geslapen eisten hun tol.
De volgende ochtend hebben we lekker uitgeslapen, waarna we het National Museum en het Royal Palace hebben bezocht. Ze gaan hier heel anders om met hun kunstschatten. In het museum was er maar heel weinig uitleg, en we mochten een beeld zelfs aanraken. Dat verbaasde ons wel. 's Avonds voegden zich twee anderen die Peterhans uit Nederland kenden, Richard en Lindsay, zich bij ons. Toen hebben we met z'n zessen gegeten, ook weer met Veary.


Zondag stond er iets speciaals op het programma. Peterhans heeft jarenlang projecten in Cambodja begeleid, en is daar nog steeds aan verbonden. Hij was uitgenodigd voor een lunch in een van de opvangtehuizen voor kinderen, want daar was een heel evenement georganiseerd. De winnares van de Cambodjaanse Popstars en nog een andere deelnemer kwamen optreden, en de nationale televisie kwam ook langs. Omdat wij met ons groepje de enige aanwezige blanken waren, werd er ook een paar keer op ons ingezoomd, dus waarschijnlijk zijn we in de uitzending geweest. Verder hebben de kinderen muziek gemaakt en gedanst, en hun oude danslerares kwam nog even het podium op. We hoorden dat zij een van de laatste overgebleven danseressen van het koninklijk ballet was. Ze is inmiddels tegen de negentig en heeft geen tand meer in haar mond, maar ze bewoog nog steeds heel elegant en stal de show. Wat wel apart was, was dat de beroemdheden na afloop naar ons toe kwamen om te vragen of ze met ons op de foto mochten. Dat is even omgekeerde wereld, en normaal hebben wij allebei niets met zulke dingen, maar dit was toch wel leuk omdat het hier allemaal zo anders gaat. Vanwege dit festijn zijn we een dag langer in Phnom Penh gebleven dan we gepland hadden, maar dat was het zeker waard.
's Avonds zijn we, weer met hetzelfde groepje van zes, naar een cocktailbar gegaan. Eigenlijk een beetje buiten ons budget, maar wel heel leuk en natuurlijk lekker.


Maandag was dus onze laatste dag. Samen met Richard en Lindsay zijn we eerst naar de killing fields gegaan, een van de vele plaatsen waar onder het regime van Pol Pot (Rode Khmer, 1975-1979) duizenden mensen zijn geëxecuteerd. Dit was heel indrukwekkend, en af en toe was het best heftig om alle verhalen te horen. Er komen door de regen na al die jaren nog steeds kledingstukken en beenderen uit de aarde omhoog, ook al zijn de meeste massagraven leeggehaald. Je moet zelfs uitkijken dat je niet op de botten gaat staan. Ook is er een boom waar kleine kinderen en baby's met hun hoofd tegenaan werden gesmakt, waardoor ze stierven. Mensen zijn er op de meest gruwelijke manieren gedood, om hen te laten lijden voor ze doodgingen en om kogels te besparen.
Na deze indrukken zijn we naar een rustig dorpje in de buurt gegaan, omdat Richard daar zes jaar geleden vrijwilligerswerk had gedaan bij een project van Peterhans. We hebben daar iemand opgezocht die hij uit die tijd kende, en we werden door de familie uitgenodigd om even te komen zitten in de koelte onder hun huisje, dat op palen stond. We zijn blij dat we door de contacten die Peterhans en Richard hier in Cambodja hebben al wat dingen mee hebben kunnen maken die niet iedereen kan doen!
Na een korte tijd in het dorpje gingen we terug naar de stad, want het Tuol Sleng Museum stond ook nog op het programma. Dit was een gevangenis in de periode van de Rode Khmer, en vele mensen die als gevaar voor het regime werden gezien werden hier gemarteld. De meesten stierven tijdens hun gevangenschap of werden naar de killing fields getransporteerd en daar gedood. Toen we weggingen, bleek een van de paar overlevenden aanwezig te zijn om boeken te signeren. Best bijzonder om iemand te zien over wie we net het hele verhaal hadden gelezen en gezien.
Na dit bezoek was de middag bijna afgelopen en waren we helemaal kapot door het slaaptekort (opgelopen doordat we te lang in de cocktailbar waren gebleven), de hitte en alle indrukken, dus gingen we terug naar het guesthouse om van onze laatste avond daar te genieten. De laatste dag in de hoofdstad betekende ook het afscheid Veary, die ons maar bleef vragen of we terug zouden, wat we over een maand misschien inderdaad zullen doen. Van Peterhans, Richard en Lindsay hebben we vanochtend afscheid genomen, voor we de bus namen naar Kratie, waar we nu zijn. Na de drukte en chaos van de stad is dit plaatsje een hele verademing, en dan is het ook nog laagseizoen, dus extra rustig. Stiekem hoopte ik dat het ook wat minder warm zou zijn, maar dat lijkt niet helemaal het geval te zijn... Verder begint alles al aardig te wennen, dus we zijn helemaal klaar voor de rest van de reis!